Bastiaan (38) ontkende sinds zijn twintigste zijn geaardheid. Dat leidde tot depressies en een verlangen naar de dood. Op enig moment besloot hij zijn psychologe per brief te vertellen over zijn pedofiele gevoelens. Die brief wil Bastiaan hier publiceren in de hoop dat pedofielen weer een menselijk gezicht krijgen. Hij wil mensen met pedofiele gevoelens een hart onder de riem steken. “Je bent niet alleen.”
Beste Marieke,
In deze brief ga ik proberen uit te leggen wat er aan de hand is. Ik hoop dat je hem kunt lezen zonder een oordeel te vellen. Voor je verder leest, wil ik je graag op het hart drukken dat ik nooit iemand iets heb aangedaan en dat ik dat ook niet van plan ben.
Al een hele lange tijd weet ik van mijzelf dat ik me voel aangetrokken tot kinderen. Gewoon, omdat ik kinderen heel leuk vind in de omgang en graag plezier met ze maak maar daarnaast (en dat zie ik echt als iets losstaand) voel ik me ook seksueel tot hen aangetrokken. Aan die gevoelens mag en zal ik nooit gehoor geven.
Achteraf gezien had ik die gevoelens al vanaf mijn pubertijd. Kriebels in mijn buik door een vriendinnetje van mijn zusje, of voor het zusje van een schoolvriend. Vanaf ongeveer mijn 20ste werd het voor mij concreter dat ik deze gevoelens had maar duwde ik die heel erg hard weg, ik hield mijzelf voor dat het een fase zou zijn, iets waar ik misschien beter van kon worden. Dat de personen waar ik mij tot aangetrokken voelde langzaam wel ouder zouden worden. Ik kreeg echt een verschrikkelijke hekel aan mijzelf.
“Ik zou zó graag gewoon op volwassen vrouwen willen vallen.”
In de loop der jaren kwam het besef dat deze gevoelens niet weg zouden gaan, ik blijf mij aangetrokken voelen tot meisjes in de leeftijd van ongeveer 6-12 jaar (soms iets ouder) en in mindere mate jongens van 8-14 jaar. Gevoelens die ik absoluut niet wil hebben. Ik zou zó graag gewoon op volwassen vrouwen willen vallen. Ik kreeg een hartgrondige hekel aan mijzelf, kon mijzelf niet in de spiegel aankijken en had het gevoel dat zowel ik als de rest van de wereld beter af zou zijn als ik er geen deel van uit maakte. Ik heb nooit concreet een poging of voorbereiding tot zelfmoord gedaan maar wel vaak aan de dood gedacht en er naar verlangt.
Toen ik ongeveer 5 jaar geleden met burn-out en depressieklachten bij een andere psycholoog kwam is dit natuurlijk nooit ter sprake gekomen. Ze wist wel dat er een zelfacceptatie-probleem was maar niet waarom. Ik besloot toen dat ik aan mijn geaardheid niets kon doen. Mijzelf er voor haten was dus ook niet gerechtvaardigd. Daarna ging het beter met me, ik kon weer in de spiegel kijken. Ik zocht zelf informatie over pedofilie en leerde dat een pedofiel (seksuele aantrekking tot kinderen) niet hetzelfde was als een pedoseksueel (seksuele handelingen met kinderen). Ik was ineens niet meer het monster dat ik dacht te zijn. Een hele opluchting na al die jaren zelfhaat.
“Ik was ineens niet meer het monster dat ik dacht te zijn.”
Daarnaast valt de publieke opinie mij heel zwaar. Zeker in de tegenwoordige tijd moeten meningen wel haast uitgesproken en extreem zijn. Als er over pedofielen wordt gesproken dan worden de messen geslepen en wordt er om het hardst geroepen dat ze “die smeerlappen moeten ophangen, de ballen er af moeten snijden en laten creperen in een donker hol”. Maar… die pedofiel ben ik. Ze wensen dat mij toe. Dat ik wel weet dat men geen onderscheid maakt tussen pedofiel en pedoseksueel, maakt dan even niet zoveel uit want het doet pijn. Ik voel me dan zo alleen.
Een pedofiel is ook maar een mens. Maar wel eentje die niet mag zijn wie die is. Niet van de grote boze meerderheid. Ik doe geen kinderen pijn. Ik voel wel heel veel liefde voor kinderen. Ook al voel ik (soms) seksuele verlangens bij ze, ik zal ze die nooit opdringen. Ik zal daarnaast altijd de wet volgen. Ik wou dat ik mijn gevoelens kon delen met iemand. Iemand die ik graag mag en vertrouw en mij in mijn waarde laat. Zodat er in ieder geval één iemand is waarbij het masker af kan en ik écht mijzelf kan zijn. Want stiekem denk ik wel eens, zoals het nu is heeft het leven toch helemaal geen zin.
Bastiaan
Naschrift van Bastiaan
Inmiddels (2022) ben ik twee jaar verder. De psycholoog reageerde destijds: “Ik vind het heel knap dat je dit aan mij durft te vertellen”. Ik had niettemin het gevoel dat ze niet zo goed wist hoe ze er mee om moest gaan.
Enkele maanden later liet ik een vriendin deze brief lezen. Haar reactie was zó warm! Ze gaf mij een knuffel en vertelde dat dit helemaal niets veranderde aan hoe ze mij ziet. Die woorden waren heel belangrijk voor mij. Voor het eerst had ik het gevoel dat iemand om mij gaf, zelfs nu zij weet dat ik pedofiel ben! Inmiddels weten nog enkele mensen ervan en ze reageerden allemaal op dezelfde manier. Dit heeft mij een enorme boost gegeven. Ik voel mij lang niet meer zo alleen als toen en heb nu meer het gevoel dat ik en mijn gevoelens er gewoon mogen zijn.
